Mijn verhaal
Ik was 19 jaar toen ik ging samenwonen. Na 5 jaar kochten we samen een eigen huis. Mijn eerste kennismaking met een notaris. Serieuze man in driedelig grijs pak die vooral moeilijke woorden gebruikte. Bij het kopen van een huis was het verstandig ook een samenlevingsovereenkomst te hebben en een testament. Oké , de notaris zou het wel weten. Ik tekende allerlei akten zonder dat ik precies wist wat er in stond. Deze “belangrijke papieren” werden zorgvuldig opgeborgen in de “belangrijke papieren lade” om er vervolgens nooit meer uit te komen.
Na deze eerste ontmoeting leek het 13 jaar later wel of ik een abonnement op de notaris had. We gingen uit elkaar en allerlei (financiële) zaken moesten geregeld worden; naar de notaris. Ik kocht met mezelf een huis en wilde alles regelen in een testament en hup weer naar de notaris. Als ik er op terugkijk was dat best een roerige en onzekere tijd. Alles ineens in je eentje doen én beslissen en ook nog in je eentje betalen. Ik weet nog dat ik geen nieuwe bank durfde te kopen omdat ik niet wist of ik dat wel kon.
Na een tijdje kwam ik gelukkig die leuke man tegen met 2 kinderen, we trouwden met huwelijkse voorwaarden, kregen samen een kind, kochten samen een ander huis en stelden een nieuw testament op. Kortom het hele notariscircus kwam weer langs. Nog te volgen?
En elke keer was de gang naar de notaris best een opgave voor mij. Ondanks dat ik de moeilijke die taal begrijp en weet waar het over gaat. Maar ik wist dat het nodig was. In mijn werk ben ik vaak geconfronteerd met de praktische en financiële gevolgen bij scheiding, ziekte of een overlijden. Dit was helaas niet altijd goed geregeld.
Het is en blijft voor veel mensen een heel lastig onderwerp dat alsmaar vooruitgeschoven wordt. Dat moet en kan anders vond ik.
In 2018 ben ik daarom mijn eigen adviespraktijk gestart om te helpen zaken aan te pakken en te regelen.