Het schrijfblok van tante Truus
Het nieuwe jaar 2020 is nog maar een paar dagen oud als tante Truus komt te overlijden. Zij was alleenstaand en had geen kinderen.
Ik ben steeds weer verrast en overrompeld wat er in korte tijd na een overlijden allemaal op je af komt als iemand uit je naaste omgeving ziek wordt en komt te overlijden. Hoeveel vragen je direct in al je emotie moet beantwoorden. De eerste cruciale vraag kwam van de ambulancebroeder : “Wat wilt u dat we doen als mevrouw in de ambulance in coma raakt?” Gelukkig hebben we daar als familie een antwoord op. Tante Truus heeft 2 jaar geleden een levenstestament opgemaakt bij de notaris. Daar staat het antwoord duidelijk in. Dan ineens staat de wereld op zijn kop het blijkt allemaal heel ernstig en de volgende dag komt ze te overlijden. Toen ze nog bij kennis was heeft ze nog wat laatste wensen doorgegeven en afscheid genomen van ons allemaal.
Direct na het overlijden volgt er een gesprek met de arts. Dan komen er weer vragen: Is er een donorcodicil? Wilt u een autopsie? Geen idee, we moeten direct beslissen wat te doen. Iedereen denkt er gelukkig hetzelfde over. Als we weg willen gaan en nog één keer naar de kamer lopen voor we haar alleen laten komt de volgende vraag: “Moet Tante in het ziekenhuis in het mortuarium blijven.?” We kijken een beetje verbaasd. Wat bedoelt ze? De verpleegkundige legt uit: “De eerste drie uur is namelijk gratis en daarna moet je betalen.” Ik laat de woorden even tot me doordringen: de eerste drie uur is gratis en daarna moet je betalen. Prima, is goed. Ze vervolgt: “Dan mag u de kleren vanavond wel afgeven bij de receptie bij de ingang van het ziekenhuis.” Kleren? Oké, check. Welke kleren doen we? We zijn het allemaal met elkaar eens en kiezen de kleren die ze vorige week droeg met kerst.
Het is nog geen twee uur na haar overlijden.
Allemaal samen thuis bellen we de uitvaartonderneming voor de volgende dag en maken een afspraak. Ook hier direct een spervuur van vragen zoals: is er een begrafenisverzekering? Waar wij allemaal volmondig en vol overtuiging NEE op antwoorden. Een vriendin van Tante Truus tipt ons over een schrijfblok in de krantenbak in de eetkamer. Dit blok wordt wekelijks gebruikt voor de puntentelling bij het kaarten. “Volgens mij staan daar adressen in” zegt ze, “we moesten altijd oppassen met bladzijden eraf scheuren”.
De volgende dag gaan we naar haar huis en maken de koelkast leeg. We zoeken in de kast naar een testament en kijken in de krantenbak waar inderdaad 2 schrijfblokken liggen. En jawel, tussen de puntentelling staan allemaal adressen die naar later blijkt ook nog eens actueel zijn. Tussen een stapel “reclame” vinden we het testament en zit er ook een witte envelop tussen. Ik kijk er voor de zekerheid in en we treffen een polis van een begrafenisverzekering aan. Huh? Wij waren er vast van overtuigd dat die er niet was.
In het uitvoerige gesprek met de uitvaart onderneemster (aardige mensen zijn dat toch altijd) denken we na over de tekst in de advertentie en op de kaart. Er is een Engelse spreuk die ze wel eens heeft genoemd die ze in haar advertentie wil. Ineens krijg ik een ingeving en pak de schrijfblokken met de puntentelling. Op het laatste blad tussen de adressen vinden we een vergeeld klein krantenknipseltje met opgekruld loslatend plakbandje nog net vast. Daarop staat haar spreuk:
Tomorrow is promised to no one
Hoe een schrijfblok met adressen, een klein krantenknipseltje met een spreuk je als nabestaande al zoveel verder kan helpen.
Na een overlijden komt er veel op je af terwijl je eigenlijk geen zin hebt om over “dat soort dingen” na te denken. En het is niet alleen veel maar het moet ook allemaal nog eens heel snel. Van de emotie en het verdriet naar het lettertype voor op de kaart en de muziek zeg maar.
Om in dit soort situaties te helpen heb ik een map gemaakt: “Alles wat je van moet weten als mij iets overkomt”.
Wil je hier meer over weten? Stuur me een berichtje en ik neem snel contact met je op.